Geçit Şiiri - Serkan Doğan

geçit - 1

heybede okum, koynumda ismin
ve köpüren bir mürekkepti elim
aklım özgür, ruhum esir
ikincil sevgilim
ki sevmese ölürdü, sevse öldürürler
öylesine ölümcül, yoksun
satranç taşları ve örümcek ağları
ihanet bilmecesi suskun
bir buruk acının hammaddesi
iki kan içen, kılıç ve kadeh
imzasını basıverdi
bu dalgın ve darmadağın yaşantıya

diyorlardı geç git
dardı, sarptı, çetindi geçit
gece, karanlıkta
dağın doruğuna tırmanırken
yorgun atımın yedeğinde
mutsuz kadınlara yakınıyordum
ve koyunlarına sığınıyordum
geri verilmesini istiyordum
oysa verilmiyordu, geçit.

geçit - 2

doğumum, toyluğum, olgunluğum
yeni bir yola girdim
geçmişe doğru geleceğe uzanan
zahmetsiz ve bir o kadar hazin
çünkü kavşaklar buluşmalar için
küçük, önemsiz imla işaretleriydi.
*
söyleyin kundakçılara bıraksınlar peşimi
ve başucumda duran birkaç resim
süsler belki ıssız sokaklarda yatan leşimi
aynaların aldattığı tatlı, ürkek, çocuksu
uykusu hiç gelmeyecekmiş bir yudum su
gibi aziz hatıralarımdandın sen
diyebileceğim bir isim
bile yokken bu yolda
kanayan yanaklarından
odama vuran gölgesi
iştah vermişti bana..