Geçincemen Şiiri - Zeynep Sümeyye Karaoğlu

olduğun yerden hiç kıpırdamadan
nasıl benden bunca şeyi götürebiliyorsun?
büyütüyorsun arafımı
zaman da öyle çabuk geçmiyor
ömrümden alıyorsun

saati durmuş bir bekleme salonundayım
gördüm bir yusufçuğu
toprakta can çekişirken
belki de canı ölüm çekerken
ömrümden alıyorsun

boynu bükük gece ortasında
tek sokak lambaları değil
bütün sözlerim sayıklayıştan
her arayışım bulamayıştan ibaret
ömrümden alıyorsun

kanıksadım yokluğunu bir sesin
yenik düşen dişe hep tırnak
ısırdığım her elma
kurtlu çıkmak kolayında mı?
ömrümden alıyorsun

uzuvsuz bir gölge ömrüm
ufka yığılıvermiş bakış bakış
cebimden bir sıfır alarak çarpıyorum
önümdeki yine bir hiç oluveriyor
ömrümden alıyorsun

doğru bildiğinde yalan düşmek
her saklanış gizlenemeyişten ibaret
sağlaması yok ömrümüzün
ama var bir hesabı
ömrümden alıyorsun

bakışlarımızı birbirimizde karartamamak
elimizden alınmış bir hak belki de
mücadeleden uzak bir sevda
kanıksanmış orta yerde kalakalmak
ömrümden alıyorsun

yol gitmez kendi kendine
el sallamak zordur gidenin arkasından
onaylamak bir yolculuğu
fakat yolcuya yol gerek
ömrümden alıyorsun

teknoloji yanıbaşına ulaşamamak
körebe oynatmak bütün uzuvlara
esas duruşta tüm hissiyat
kabiliyetin oynar gibi yapmak
ömrümden alıyorsun

ab-ı hayat olmuş gözyaşı
yolunun haritası avuçlarımda
geçinmek için gittin hayata
tasarrufu yok sayarak
ömrümden alıyorsun