Bunu gecikmiş bir yazı olarak kabul edin. Aslında herkes için çok erken, ama benim için çok geç. Ben aslında çok şey için geç kaldım. Yaşamak için, nefes almak için, sabah uyanıp dünyaya gülerek ‘’günaydın’’ demek için, küçük bir çocuğun başını okşamak için. Kısacası ben, ben olmak için geç kaldım. Şimdi diyecekler ki, zararın neresinden dönülürse kardır. Ama ben zarar etmedim ki, zarar benimle muhatap oldu. Hani kaçan kovalanır ya, benimki de işte öyle. Bazen diyorum ki, yırt at bütün yaptıklarını, hayatını, yarattıklarını. Her şeyi yırtmak kolay, ama şu kahrolası yaşanmışlıkları yırtıp atmak çok zor. Zaten istesen de yırtıp atamazsın. Yaşananlar bir kâğıt parçası değil ki, yırtıp atasın. Diyelim yırtıp attım, peki geriye ne kalacak? Cevap vereyim… Bir sürü boşluk. Doldurulması zor bir boşluk…
Ben esas hayallerimi yırtıp atmak isterdim. Çünkü benim zayıf düşmeme sebep olan şey onlar. Onlar evet onlar. Hayatımda ne çok işe yaramayan o ve onlar var.
İdeallerimi yırtıp atmak isterdim. Bir hiç uğruna savaştığım ideallerimi. Bir işe yaramayan, birçok insanı uğruna kırdığım ideallerim için. İdealler, idealler kulağa ne kadar da hoş geliyor…
Hayır, aslında ben benliğimi yırtıp atmak isterdim. Ki belki o zaman hiç düşünmem, yorulmam, savaşmam gerekmezdi.
Aslında ben, içimdeki benden ayrı beni yok etmek isterdim. Hiç ben olmayan beni… Gerçek beni yok edip, maskeli bir ‘’ben’’ yaratmak isterdim.
Evet, istesem de bana verilen hiçbir şeyi yok edip, yırtıp atamam. Bu gecikmiş yazı gibi, ben de hayatımı baştan yaratmak için çok geç kaldım…
Saati mi şaşırdı bu hıyar?
Gerçi hiç saati olmadı ama
En azından birine sorar.
Cebimde bir lira desen yok,
