Gecikmiş Vedalar Şiiri - Anıl Kılıç

Gecikmiş Vedalar

Ben sana geldim…
Ama gelişim öyle sessiz, öyle yorgun ki,
İçimde sönmemiş yangınlarla,
Dizlerimde derman kalmamış,
Ama yüreğimde hâlâ adınla atan bir kalp var.

Seni seviyorum…
Deliler gibi,
Çocukça değil,
Kayıtsız şartsız,
Bir ömre bedelcesine…
Ama itiraf etmeliyim;
Bir o kadar da kırgınım sana.

Hem seni en çok seven tarafım,
Hem de en çok incinen yanım aynı anda haykırıyor içimde.
Bu aşkı tek başıma sırtladım ben.
Sen bilmeden,

Sen hissetmeden…
Her gece kendi içimde sustum,
Ama sabahlarında yine seni bekledim.
Bir adım gelirsin diye umut ettim,
Ama sen o adımı hiç atmadın…
Ben,

O adımı her seferinde içimden yürüdüm sana doğru.
Sessizce, yalnızca sana…
Sadece ben bedel ödedim.
Sadece ben uykusuz kaldım,
Sadece ben bir kelimenin peşinden,
Aylarca sustum.
Ve sen…
Bu sevgiyi hoyratça harcadın.
Sanki değeri yokmuş gibi,
Sanki kalbim hiç çarpmamış gibi,

Kıymet bilmeden,
Anlamadan,
Bir yabancı gibi…
Ama bak şimdi…
Şimdi sen geldin.
Belki içinde biraz geç kalmış bir pişmanlık,
Belki gözlerinde “keşke”yle dolu birkaç damla…
Ama ben artık gitmek zorundayım.
Çünkü bazı dönüşler,
Sadece geç kalınmış suskunluklardır.
Ve bazı bakışlar,
Hiçbir duyguyu geri getirmez.

Geç kalmış pişmanlıkların gölgesinde
Artık duramam…
Artık kalamam…
Ben bu şehri sana benzettim yıllarca,
Her sokağında sen vardın.
Ama şimdi o sokaklar bile tanıdık gelmiyor,
Çünkü senin yokluğunla doldu her adım.
Biliyor musun?
Bazen sevmek yetmez.
Bazen o sevgiye rağmen,
Gitmek gerekir.

Ve bazen gitmek,
Kalmaktan daha cesur bir eylemdir.
Ben seni sevdiğim hâlde gidiyorum.
Çünkü sen anlamadın…
Çünkü sen geç kaldın…
Ve ben…
Bu gecikmiş vedanın en sessiz satırında
Adını kalbime gömerek yürüyorum.