Bugün giderken o geçmişi kınalı yerden, kavanoz dipli dünyaya senin bir kolun kırık ve altına katlanmış, vücudunda öpülesi darp izleri varken yüzlerce soruyla birlikte ölü bulunduğun köprünün üzerinden geçtim. Böğürtlen rengi acıları hala duyumsayarak, tuhaf...
Tam yirmi üç yıl sonra. Birden aslan yelesi saçların geldi aklıma, limona jöle muamelesi yaparak yapıştırdığın gür saçlarını anımsamak istedim böğürtlen acısıyla şimdiki anason esrikliğinin arasında anımsadım tam yirmi üç yıl sonra. Hatırladığım kadarıyla siyahtı gözlerin zeytin kocası. Ve ne delikanlı idi bıyıkların, muntazam, gür, coşkulu çoğalan.
Bizimle çok ilgilenmezdin (ayıptı ya) , çok sevmenin dışında. Annem ilgilenirdi, çözerdi sorunlarımızı. Orta bire giderken bir kış günü yıkılıp çamura dönmüştüm eve korkarak. Sense o sertliğini unutturacak kadar şefkatle
Annemin verdiği harçlığın üzerine yine harçlık vermiştin (en iyi motivasyon olduğunu düşündüğün için o yaşlarda) şimdi olmayan saçlarımı okşayarak.
Benim sana dair en belirgin izim bu biliyor musun? Bir de eve televizyon alışın. Hani akşam eve geldiğinde evde bulamamıştın beni ve sayısı epeyce olan kardeşlerimden birkaçını ve pek de sevmediğin akrabalarda televizyon izlediğimizi öğrenince kızmış da ertesi günü alacağını söylemiştin, almıştın. İşte ben o zaman öğrendim söylenenin yapılması gerektiğini. Bunlar bana kaldı böğürtlen acılığında.
Başkaca bir şey hatırlayamıyorum kendime dair seninle ortak. Tabi kızdım da sana sonraları, bazı yaptıklarına.Aslında senin de bir suçun yoktu belki. Ama bil kırgınım bugüne dair ablamı on altısında elin eline verişine.Ne mutlu ki O da senin gibi güçlü ve hala dimdik ayakta.
Bir bu konuda kırgınım sana, bir de erken gidişine, zamansız. Bilirim bunun zamanı olmaz ama yaşamın da acıması yok be baba. Yirmi üç yıl sonra beni bu yaşta ağlatacağını bile bile bunca yavruyu yaşamla bırakıp karşı karşıya apansız gidişin niye...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta