Yol kenarında bir sokak lambası gibi yaşıyordu, yanıp yanıp sönerek... Ne tam ışık olabiliyordu ne de karanlığa sığınabiliyordu. Öyle bir yerde doğmuştu ki, konuşmak bile başkaldırmak sayılırdı. Duygularını sıkı sıkı bohçalayıp, sandıklara kaldırmışlardı. Sevmek, kahkaha atmak, özlemek, arzuyla yanmak... Hepsi günah, hepsi yasak. O yüzden gözlerini kıstı hep, dudaklarını mühürledi, dizlerini karnına çekip yaşadı.
Ama işte içindeki o deli dolu kız var ya... O hiçbir yere gitmedi. Usulca bekledi.
Yıllar geçti, evler değişti, insanlar değişti ama içindeki çığlık değişmedi. Bir sabah kalktı, aynaya baktı. Kimdi bu yorgun kadın? Gözlerinin altında biriktirdiği yıllar, suskun dudakları, örselenmiş ruhu… Tanıyamadı. Bir tokat gibi indi gerçeği suratına: Artık böyle yaşamayacaktı!
Sokağa adım attığında, rüzgâr saçlarına dolandı. Bir sigara yaktı, dumanını öfkeyle üfledi gökyüzüne. Yıllardır zincirlenmiş kalbinin kilidini bir nefeste kırdı. Eteklerini savura savura yürüdü. Yüksek topukları kaldırım taşlarına inat inat vuruyordu. Adımları dağ gibi, bakışları şimşek...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta