Gecikmiş Bir Yıldızın Hikayesi

Ben, gecikmiş bir yıldızdım
Beyaz karanlıklarda.
Benden bahsedeni duymamıştım insanlardan.
Sabaha doğru kümemde yerimi alır
Eski yıldızlara sataşırdım.
Beni çekemezlerdi bazen
Daha bir parlaktım onlardan.
Arkamdan kuyumu kazar,
Düşürmek isterlerdi dünyaya beni.
Dedimya,
Ben gecikmiş bir yıldızdım.
Haddim olmadan boy ölçüşürdüm güneşle
Erir giderdim bir anda,
Çok üzülürdüm.
Saat takan insanlardan nefret ederdim
Anlamsızca hep sabahı beklerlerdi
Ama güneç hiç geç kalmazdı.
Bıkmıştım artık gündüz uykularından.
Bir gün gece uyumayı denedim.
Gözlerimi açtığımda,
Kirli bir şehrin köhne kaldırımlarında buldum kendimi.
Bir iki insan üzerime bastı
Matlaşmaya başlamıştım.
Derken bir kaç adım ötede,
Bana doğru koşan çocuklar gördüm.
Birisi eğilip kaptı beni
Simitçiydi.
'Simit tahtama çakacağım' dedi
'Hiç kimseye vermem' dedi
ve beni,
tahtanın bir kenarına ciğerimden çiviledi.
Kirli mendiliyle aylarca,
daha fırına gitmeden parlattı durdu beni.
Gökyüzünde benim için dövüşen hiç kimse olmamıştı oysa.
Şefkat sözcüğünü ondan öğrenmiştim.
Şimdi,
Sabırsızlıkla sabahı bekliyorum.
Güneşe merhaba diyip,
Sahibimin alnını aydınlatıyorum.

11.09.1998