İnsan, ilkbaharı kışa döndüğünde, bir tek sevdikleri olsun ister gözünün önünde.
Yalnızlığa ne kadar aşina olursa olsun, bir el uzansın ister karanlığın içinden.
Çekip koparsın diye karanlıktan.
Düşüncelere dalar, anıları tazeler farkında olmadan.
Ve farkında olmaksızın içi titrer.
Çünkü kaybetmiştir sevdiklerini.
Elleri boştur.
Çocukluk, o derin ırmak çağrısı
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
Devamını Oku
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
