Geciken Özür Şiiri - Mustafa Kara 2

Henüz çok küçüktü ama
Ufacık elbiseler içinde kocaman bir adamdı sanki
Biraz soluk yüzünde saf mı saf bir tebessümdü zaman
Yalnızca mutluluktu onun nazarında baki

Karşı karşıya geldik
Teni gibi soluk gözleriyle bana baktı
Bir çift kelam bile edemedik
O an nefes almak bile çok uzaktı

Daha dört beş yaşlarındaydı
Ömrünün baharındaydı
En çok güvendiği şey ise
Sadece ama sadece karşısındaki aynadaydı

“Ne bu halin” diyecek oldu
Cevap veremedim
Sonra baktım gözleri doldu
Cebimden bir mendil verdim

“Neden ağlıyorsun” dedim
Ufacık elleriyle yanağıma dokundu
Uzun bir süre cevap bekledim
O ise yanağımda tatlı bir tomurcuktu

Yumuşacık elini yanağımdan çekti
Gözlerimin ta içine baktı
Göz bebeklerimdeki hayal kırıklıkları gerçekti
Onunkilerde ise sadece umut vardı

Derken söze başladı…

“Ben bir ağacın dalıyım
Sense o dalın ucundaki yaprak
Her sonbahar geldiğinde titrerim
Yaprağımın düşeceğinden korkarak

Ben yaprağımı kaybedersem
Ağacım beni, yani dalını yitirir
Ağacım beni yitirirse
Toprak çıplaklığını giyinir

Gözümden akan yaşlara bakma
Onlar sendeki korku sadece
Aman sen sakın ola ağlama
Dayanamam sıra benden bir parçaya gelince”

Durdu sonra konuşmadı bir süre
Bir cevap bekledi benden
İhtiyacı vardı bir özüre
Çıkması gereken bu bedenden

Sonra ben girdim lafa
Cevap verdim karşımdaki bana
İlgiyle ve merakla dinledim beni
Çünkü özlemiştim karşımdaki bu eski teni

“Sonbahar geldi düşmek üzereydim
Dalımdan kopup yerlerde kuruyacaktım
Ama sen hep benim geçmişimdeydin
Bense senden bihaber toprağı çıplatacaktım

Şimdi özür diliyorum senden
Çocukluğumu çok korkutmaktan
Sana zor anlar yaşatmamdan
Ve daha birçok düşüncesiz davranışımdan

Sözüm söz karşımdaki çocuk ben
Umut benim hayat kaynağım
Eğer üzülüp korkarsan bir dahi sen
Bil ki ben başka bir oyunda, başka bir dünyadayım.”