Geceyle Söyleşi Şiiri - Alev Yavuz

Yakmozların gümüş aynalarında
bir seni görürüm,
birde kendimi
yüreğinin şavkına tutulmuş.
En çok kurumuş gül yaprağına benzetirim kendimi
yüreğinin kıvrımlarında uzun zaman unutulmuş.
Ben, hasret ateşi her kalbimi yaktığında
kırık tahtası ruhuma mekan olan bu iskeleye gelirim;
ayın şefkatli ışığına sarılır
karanlık denizi uzun zaman seyrederim.
Dertleşirim geceyle,
dertleşirim denizle
ruhumun hicranını yakamozlara sebep bilirim.
Oysa bu aşkın suçlusu da benim
suçsuzuda.
Ayrılık; aşk yüreğe düşmeden
sevdanın kanunuymuş
bunu bilir, bunu söylerim.