Geceyi Soluyan Şehir Şiiri - Rüstem Badı ...

Bir şehrin damarlarında akar gece,
Gizli sokaklarında yitirdiğimiz sözler gibi,
Ay, karanlığın zulasında saklanmış,
Sessizliğin yankısıyla büyür adımlarımız.

Bir yangının küllerinden doğan gölgeler,
Savrulur rüzgarla, hatıraların sarmalında.
Zaman, ince bir tül gibi örtüyor yüzünü,
Unutulmuş bir rüyada geziniyor ellerimiz.

Yıldızlar, izini kaybetmiş yolcular misali,
Bir boşluğa dokunur gözlerimizde.
Gecenin sularında yüzerken umut,
Bir anı çarpar kıyıya, kırılgan ve ıssız.

Şehrin paslı kapıları açılır içimize,
Bir sokak lambasının solgun ışığında,
Ağır adımlarla yürür geçmişin suretleri,
Tenimizi örten ince hatıralarla.

Duvarlarda yankılanan eski şarkılar,
Bir ağıt gibi çöker omuzlarımıza.
Sonsuz bir bekleyiş, kaybolan bir yüz,
Her köşede bir zaman bıraktık, adını anmadığımız.

Geceyi soluyan bu şehirde,
Bir iz bıraktık kendimizden,
Kimse bilmez adını, dokunmaz elleri,
Ve biz, o izlerin peşinde kayboluruz yeniden.