Geceyi Sana Yazdım Şiiri - Pınar Alkan

Geceyi Sana Yazdım

Geceyi sana yazdım; yıldızlar ve ay şahit oldu sessiz fısıltılarıma.
Yağmur gibi düşen hislerimde seni aradım; kalbimin en derin köşesinde hep sen vardın.
Kaç kere sustuk aslında içimizde, kaç kere “bitti” dedik birbirimize.
Her defasında aynı ses vurdu yüreğimize: “Olmuyor sensiz, olmuyor yine.”

Ayrıldık, kırıldık kendi içimizde.
Savrulduk farklı yolların sessizliğine.
Ama aynı şarkıda buluştuk yeniden; aynı gökyüzü dokundu ikimize.

Neden biz birbirimizden vazgeçemiyoruz?
Belki alışkanlık, belki yara içimizde…
Belki de söyleyemediğimiz bir hikâye.
Her neyse, hâlâ kanıyor yüreğimizde.

Küs kalmak istedik kaç kere,
unutmak istedik ama olmadı bir kere.
Kalbimiz hep fısıldadı gizlice:
“Gitme,” dedi birbirimize.

Yağmur yüreklim, ne zaman uzak dursak
içimde ince bir sızı yürür sessizce.
Sen gidince eksilir bir yanım, biliyorsun.
Ben kaçsam da yine seni çeker içimdeki benliğim.
Ne seni silebiliyorum, ne de susabiliyorum;
kalbim çoktan alıştı ikimizin yaralı sessizliğine.

Aramızda adı yasak bir his var.
Ne sen söyleyebiliyorsun, ne de ben anlatabiliyorum.
Yaklaşsak olmuyor, uzak dursak sızlıyor;
kader bizi aynı kördüğüme sürükler.

Defalarca vazgeçmek geçti içimizden,
her denemede biraz daha kanadık içten.
Olmaması gerekiyor biliyoruz ikimiz de
ama kalbimiz bırakmıyor birbirimizi.
Belki kader yazdı inadına bizi,
belki de yük olduk birbirimizin yüreğine.
Ama yokluğumuz ağır geldi birbirimize,
çünkü birimizin yarası ötekinin kendisiyle.

Bu yüzden ne sen gidebiliyorsun
ne de ben kopabiliyorum senden.
Ne sen benden gidebildin, ne ben senden.
Tutunduk yarım kalan sözlere, kırık heveslere.
Aynı gökyüzüne baktık aynı şehirde;
gitmek istedi kalbimiz ama gitmedi birbirinden.

Ne sen unuttun adımı, ne ben sustum sen deyince.
Kopan her ipte biraz daha bağlandık nedense.
Kaç kere “bitti” dedik; kaç kere yeniden başladı hikâye.
Biz ayrılığı bile beceremedik; çünkü kalbimiz aynı yerde.

Ne sen benden kopabildin,
ne ben senden vazgeçtim.
Sözler bitse de içimizde bir şey hep eksik kaldı.
Belki kader böyle yazdı…
Belki biz böyle sevdik.