Geceyi Böldüm İkiye Şiiri - Metin Çeçen

GECEYİ BÖLDÜM İKİYE

Gece karanlığında
Sessizlik sokulduğunda koynuma
Seni kimse görmeden
Çıkarırım kalbimden

Alırım karşıma
Tüm günün sorulası sorularını
Dizerim karşına
Sorarım bir bir ne varsa
Sana dair
Bana dair
Aşka dair

Beni sevmeni sorarım
Seni sevmemi sorarım

Geçerim karşına
Kaygılarımı çıkarır
Koyarım yanı başıma
Korkularımı asarım
Karanlığın dostluğunda
bir urgan iple tavana

Ancak
Aya ve yıldızlara izin veririm
Seni nasıl sevdiğimi görmeleri için
Yıldızlar, sır vermez
Ay, dostluğunu esirgemez

Utana sıkıla,
Önce seni süzerim inceden inceye
Ardından
Tüm cesaretimi toplarım
Gözlerimi kapatır
Dört duvarın önünde
Çıkarırım üzerinde ne varsa
Ellerim titrerken
Usulca
Titreyen tenine,
Gizemlerine
Bakmaya,
Dokunmaya
Utanırım
Kıyamam sana

Sevmek ister nefsim seni
Diyemem,
İsteyemem
Öpmek ister arsız nefsim
Öpülesi yerlerinden

Sen karşımdayken
cesaret kalır mı bende

Bir yanda nefsim
Bir yanda sen
Bir yanda ben…

Beklerim açamam gözlerimi
Bakamam sana
Bir kavgaya tutuşurum çelişkilerimle
Donarım,
Tutulurum
Aklımı koyarım yerine

Dur derim
Utanırım yaptıklarımdan,
Arlanırım
Nefsimi alırım karşıma
Görülmedik bir azar çekerim
Çıkarırım beşeri duygularımı
Asarım onları da
Kaygılarımın yanına.
Ve nihayet
Kendime gelirim
Aslıma döner
Yeniden gündüz ki gibi servim seni

Hani sen bilirsin ya
İşte öyle
Uzaktan ama adam gibi
Aşığa yakışırcasına
Masumiyetin esaretinde
Sevilesi ellerini
Avuçlarımın arasında uyuturum
Çekilirim semanın derinliklerinden
Çıkarım içimden
Kimsesiz yatağımda varlığınla avunurum…