Geceye Tutkuyla Şiiri - Gül Kürekçi

Ben hep bir şeyler için çabalamayı, bir şeyleri iyi etmeyi istedim,
Herkesi mutlu etmeyi en çokta .
Sen hep vardın doğrulugunu bile bile aptal bir hayale kapıldım,
Kendimi kandırdım , eziyet ettim kendime günden güne.
Farkında olmak, bir rüyadan uyanmanı - her zaman ani bir uyanışla - sağlamıyordu bazen.
Ben en olmadık zamanlarında umut ışığını içime işlerken ilmek ilmek,
Senin odada ki hayaletinle gerçekleri görmezden geldim .
Biliyorum hatalıyım. Seni bu kadar kör edici ışığın altına sürüklemem bir deveye hendek atlatmak ve bir misafiri evden kovmakla eşdeğerdi.
Zor ve ahlaksızca.
Bilirsin ben grileri bile sevmezken , seni - siyahımı- ruhumun efendisi bildim.
Direnmedim varlığına ben yokluğumun sancılarına gebeyken.
Artık yokum, yada yokolmaya mahkum.
Yoruldum. Sahi en son ne zaman ben ben oldum ?
Seni suçlamıyorum , bu çürük, kahrolası hayatın bize sıçrattığı bütün o sisleri,
ben taşıyamazken, sen kendinden bir parça edinip beni bitirmek içindeki ışığı söndürmek pahasına benden uzak tuttun. Ben zayıf olanım!
Sen hayatta kalan ben her defasında biraz daha ölen!
Sen benim her zaman kahramanım!
Ufak tefek çaba kırıntılarımda son buluyor.
Sen oluyorum , senleşiyorum, siyahlaşıyorum!

Ve sessiz bir iç çekişle diyorum ki ;
Ah gecem, gölgem.
Kurtar beni sahte gülüşlerden, gözyaşım ol.
Azalıyorum aydınlığımda,
Benliğime doğ.