Geceye Sığınırdık Hiç Yoktan

Oysa sıradan bir yaşantının penceresinden insan olma manzarasını seyredecektik beraber

Kandırılmış masum çocukların yanaklarından öpecektik

Raflarda yılların tozundan kaybolan kitaplarda muğlak olan gerçekliği arayacaktık

Hüzünlü sonbahar günlerinde susacaktık dünü ve yarını düşünmeden

Bu namussuz çağda hayal kurmaktan korkmayacaktık

İçimizde ki bahçıvanı bir çiçek bile ekmeden ihraç etmeyecektik

Yalnızlığımızı paylaşmayacaktık insan olmaktan korkar olan canlılarla

Yalnızlık, eksik bir tamlık yada tam bir eksiklik

Yalnızlık ağır bir boşluk ya da boş bir ağırlık

Yalnızlık hiçi her şeyleştiren ya da her şeyi hiçleştiren

Bırak kaybolsun dünya bir yokluğun pençesiyle

Bırak zombileşsin insanlar bu lanet çağda

Bırak çalsın ruhsuz müzikler kafe köşelerinde

Bırak yağsın yağmur, islanalım biz seninle

Şöyle yürüyelim seninle ışıl ışıl şehrin yollarında

Sırtımızı dayayalım bir ağaç kavuğuna

Belki bir elma düşer de yerçekimi gerçeğini gözden geçiririz diye

Umutlarımız boşa çıkmaz belki zaman geriye akar

Belki ölüm bile bırakır yakamızı

Belki terk eder insanlar sahilleri

Belki geceler bile yalnız bırakır bizi

Belki ihtimaller dönencesi tersine döner

Saatler bozulur belki gece yarısı olduktan sonra

Belki sonsuzluğa uğurlarız akla dar düşünceleri

Geceye sığınırdık hiç yoktan...