Hani ıssız köşelerde açar ya gölge çiçekleri, dayanamaz güneşin yakıcılığına, saklanır durur hep kuytularda...
Geceye mültecidir ya hep hayalleri...
Özlemlerine katık yapar da gözyaşlarını, düşer ya toprağın bağrına bir ceset gibi...
Öylesine yalnız, öylesine ıssızdır ki...
Yaprakları salınırken rüzgârın kollarında, sessizliğin sesini dinler umarsızca.
Oysa hep bir yanı öksüz, bir yanı yetim, bir yanı eksik kalmıştır da kimseler görmez, kimseler bilmez içindeki doldurulamayan boşluğu...
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
