Geceye Düşülmüş Not | Abdulhamid Amidî

Şehir, çoktan sessizliğe bürünmüş.
Ben, rüzgârın saçlarına değdiğini umarak,
Yüzümü kuru, soğuk rüzgâra okşatıyorum.
Bir yalnızlık var!
Süregelen şehirde...
Ve o şehirde saklı elleri buruşmuş yaşlılar.
Gökyüzünde kanat çırpan kuş
sapsarı buğday denizinden merhamet bekler.
Güneş yüzünü saklayınca ortaya çıkar
gecenin azametine sığınan, gözleri pörtlek haramiler...

Âh Lilos! Sen anlat geceye olan hasretimi,
Yalnızlıkla olan birlikteliğimi
ve sana olan özlemimi...
Gecenin sessizliğini bozan
Günahkâr ayak sesleri.
Aşka açılıyor birden beyaz gömlekli adam
Ve tamamen bir sessizlik!
Ne sosyal ne de psikolojik travmalar.
Yüzüm, kuru gecenin altında senle buluşuyor...

Bir yaz mevsiminin ortasında ayaza tutuldu
yeni tomurcuklanan çiçeğim.
Annemin göz pınarlarından yağmur kesince ilişiğini, Yüreğinde biriken acı ateşler değdi gözüne.
Babam anlatırdı, bir soğuk kış gecesinde;
-Çocuk göçünce beka diyarına
Babaların tutunduğu dalların kalmadığını...

İşte böyle bir gecede ortaya çıkmıştı haramiler
Gecenin örtüsünden faydalanarak işledikleri günahları Gündüzün çıplaklığında yakalamıştı Papatya çiçeklerini, Bir devin ayakları arasında parçalanmıştı canlarım.
Ve bir utanmaz soğuk kaplamıştı insanları;
Dilsiz, kelimesiz ve harfsiz kalmıştı insanlar,
Taş kesilmişti yürekler,
Toprak kucaklamıştı anne şefkatiyle,
O toprak ki her çeşitten mahlûkata yer bulunur göğsünde...

Örtün üstümü!
Şehirde üşüyorum...

Bu Şiir Sığınak Edebiyat Mecmuası'nda Yayımlanmıştır.