Geceye Çarpıyor İsmin! Şiiri - Emrullah ...

Feriha düşünüyorum...
Rüzgar çırpınıyor yanaklarımda,
Can çekişiyor sanırsam
Ölü yaprakları çiğniyorum ayağımın altında
Ve bir sigara daha yakıp eziyorum nefesimle ölü dumanı
Dudaklarımın arasında
Yapraklar dökülüyor ve bekliyor katil susmanı!
Ki çırılçıplak kalıyor acılarım,
Feriha dudaklarımın arasında yıllarca günahlarımızı sakladım...

Ve anılarımız;
Anılarımızı yaşatamıyorum bile,
Bir konuşsan benimle!
Bir dinlesen beni!
Konuşasım var anla Feriha,
Anlatmak istiyorum sana caniliğimi...
Fakat, fakat...
Bütün fakatlar dudaklarımdan asılıyor kirpiklerime doğru...
Sana anlatmayı ne çok isterdim dudaklarımdan caniler doğurduğumu...

Bir hazan sabahı uyandırıyorum hüznümü,
Çok isterdim Feriha, oysa çok isterdim...
Fakat kelimelerim seni anlatmaya yetmiyor!
Gözlerime baktığın gece değil!
Feriha, gözlerine bakıp geceleri,
Anlam yüklediğimiz kelimelere;
Seni anlatmayı ne çok isterdim.
Oysa gözlerime baktığın gece değil...
Ki suskunluğun geceyi de çarmıha geriyor artık,
İnan senin için söylenecek çok şey var
Fakat Feriha, fakat eriyorum artık!

Ve ben bu gidişle;
Tanrıdan habersiz ölü denizler yaratıyorum!
Suskunluğun geceyi çarmıha gererken,
Derin bir kuyuya düşüyorum...
Ellerim titriyor, ellerim...
Tut ellerimden, tut... üşüyorum!
Kuyuda bir çift gözlerin ve de gözlerin kahbe Şubat'ın esiri...
Boğuyor beni!
Tut ellerimden, tut.. Feriha!
Kaybediyorum, kaybediyorum kendimi...

Fakat, fakat...
Doluyorsun ciğerlerime,
Bu ruhumun asılı gözlerinden evvel ki bakışlar,
Sessizce satırlara gömülüyor...
Ve son ayrılışlar...
Sevgili ayrılıklar Feriha sevgili ayrılıklar...
Ayrılık tan eğerken bakışların ve de suskunluğun!
Bakışların ve de suskunluğun kollarımda uyuyor,
Uyan Feriha uyan!
Bu ölü deniz beni tekrar tekrar doğuruyor...

"Uzun bir şiirdi ömür" diye sayıklayadurduğum şiir:
O şiir üzerine ölü dizelere kazılıyorum...
Feriha bu şiir nefesim de mızrak;
Gözyaşımda kir,
Ve sevdama dokunan hasret..
Feriha anla beni bu şiir tekrarlıyor kendini,
Yalnızlık suya yazılıyor,
Yalnızlık suya yazılıyor!
Gözyaşım siliyor kendini...

Geceler yalnızlığıma ışık vurmuş!
Usulca yürüyor ardı sıra bakmadan,
Gölgeleri sarmaşık gibi dolanıp duruyor,
Feriha, Feriha göz yaşım akıyor...
Bir çukur oluyor gölgen ayaklarıma,
Şimdi, şuanda, tam da zamanı ölümün;
Ki ölüm mısralarımda ilk defa zamanını buluyor.
Feriha...
Şiirlerin; ölü hecelere sığışan adamı arıyor,
Adam her mısra da ölüyor fakat kadın;
Kadın gece gibi..
Geceler Feriha gözyaşıma dolanıyor...

Ah bu geceler batıyor boğazıma,
Kuyu derin, kuyu sensiz ve kuyuyu boğdum canice!
Nice yıldızlar düşüyor avuçlarıma,
Avuçlarıma nice yıldızlar düşüyor ölümümü hissedince...

Uzun bir şiir can çekişiyor parmaklarımın arasında,
Hayır, hayır kara zindan değil parmaklarım,
Belki bir şiir, belki de bir darağacı.
Hecelerimin kıskacında eritiyor özlemimi,
Feriha bir şiir daha asılıyor darağacıma...
Uzun bir şiire artık bir ömür yetmiyor.
Geceler, geceler Feriha şiirin sahibine dökülüyor,
Şubat'ın bilmem kaçı ve suskun gecesi.
Uzun şiirine bir ömür sökülüyor,

Ve geceye çarpıyor ismin;
Feriha, Feriha, Feriha...