Geceye Ait Bir Şiir

Şiir'ül Eytâm

I

orman içinde geceye karşı
mevsimlerden bir hazâna şerh düşülmüş
sevdaya dair
zamanlar içinde taşlaşmış bir düş
donup kalmış ân’da gölgelerimiz
ay şahit

bir sen oluyor
tılsımlı kucakta
bir ben’e dönüyor yüzüm
bulandıkça yağmur ve toprağa
sol yanım eriyor

tenden önce saç tutuşurmuş
ve en son ellerden bile
saç soğurmuş
bir cigara nefesinde
üfle tütenim
dumanımdan bir kerecik üfle
çek efkârımdan zifiri bir hece

ten kokusu, ter ve yanık kokusu
incelmemiş “u” uğultusu
akşama yaraşan halvet
sinsice koşar ardı sıra
hayalin hırsızıdır
içimize çoktan dağılmış günah korkusu

şiirlerden cümleler çıkagelir dilimize bir bir
öykü kahramanları gelir geçer ömrümüzden
bir hatıra da bizden yazmak için
kan ve suya karışmak
kandan, sudan
ve topraktan aziz bir ülke için
kaç kalenin fethinden muzaffer dönmüş bir askerin
başını önüne düşürür bir bakış ile
süngüsünü koparır gibi omzundan her seferinde
yâda gelir
ömrün zaferlerinden artakalan
tüm ganimeti teslim için

bir gözün bir kez gördüğünü
yeryüzü lisanınca bir cümlede
yüzlerce kez ezber edecektir ruh

öyle güzelsin ki hayret makamında
hayır’sız cevaplar verilecektir
evet’siz sorulara

tamam olmaktır muradı
gündüzlerden saklanan
ve
geceye düşen tüm kelamın

göklerden zamansız bir ihtar gelir
“acıya basma”
oysa adımın o an tam üstündedir