Geceye Ait Bir Şiir IV

Şiir’ül eytâm

IV.

söyleme
rüzgârında güz yaprağı gibi titremediğim
hücrelerime ezberletmediğim hiçbir şiir benim değil
kimseye söyleme

ayrılığın kenarına koydum adına sevda dediğim gerçeği

kimse bilmeyecek
bir gece vakti yine
adı sanı duyulmamış bir kentin
orta yerinde
birkaç ağaç gölgesinde
orman bile denemez
bu şiirin
yedi veren bir yürekten hamile kalan
bir kadın tarafından doğurulduğunu
ve doğuştan yetim olduğunu
kimse bilmeyecek
sakın söyleme