Geceye Ait Bir Şiir III

Şiir’ül eytâm

III.

“gel” diyemiyorum artık
yalnız daha uzağa gitme bulunduğun mesafeden
bunca hasretin ve ayrılığın
ulu bir çınar geliyor ancak üstesinden

seslere tutunmuşluğumuz var
söz kalabalığında yıkılmış bir anlama
suretlerden önce
hiçbir mecaz eskisi kadar parlak değil
yüzünü görünce

acısı acıma benzeyenim
bir gülümsemesi kalmış kırık yüzünde

oysa
yalnızca ellerin yeterliydi seni sevmem için
bir güvercin kanadı gibi çırpınan
ve geceleri sahipsizliğine ağlayan ellerin

avuçlarından kalkıp
önce kıyama duran
sonra secdeye varan
bir duadır aşk
bu yüzdendi
seni önce avuçlarından öpmüşlüğüm