Geceye Şiiri - Yavuz Mehmet Ertürk

Geceleyin yıldızlar, geceleyin duman,
Geceler ölüm, figan ve zindan…

Bir gece sahildeydim, amaçsız ve ürkek,
Semayı seyrederken buldum sevdayı.
Ben kimdim, sen kimdin?
Gece bana ne fısıldıyordu böyle!
Ben aşkın perçemini seni gördüğüm ağaç altında araladım,
Ve sen, vurduğunda beni, insafsızca, acımasızca,
Ben de aşkı yaraladım…

Yalandı seni sevdiğim,
İşte en büyük yalanı şimdi ben söyledim!

Titriyordu gece…
Islak bir soğuk örtüyordu rüyaları,
Duyan duyuyordu, bilen biliyordu inleyen duaları.

Yalnızdım, gölgem avuçlarımda,
Çare yok, zehri işlemişti bedenime,
Sarsılarak ağlıyordum yolların uçlarında,
Oysa nefesi bile değmemişti tenime.

Kim durdurabilirdi!
Sonbahardı ve sararıyordu, kesif, ince,
O da ağlıyordu, sen hüzünsün denince.

Gece dertliydi, gece yaralıydı ve bunu anlıyordu,
Gece alev alevdi ve ağlıyordu.

Hey gece! Dâr-ı esrâr, dâr-ı efkâr,
Unutma! Sevda bu, hayatı tertemiz yıkar…