Geceyarısı Yalnızlıkları

Her gece
Elayak çekilince
Uykular düşe vurunca
Çalar kapımı
Beni bulur

Davetsiz bir misafir gibi gelir
Soframa kurulur
Ve hüzün, yaramaz bir çocuk gibi
Depreşir içimde

Çile, gün batımında başlar
Gün ağardıkça koyulaşır
Yalnızlık, doğurgan bir anadır
Durmadan ürer

Her geceme
Sereserpe yayılır
Bir zalim sultan gibi
Emr ü ferman buyurur

Derinleşir içimdeki kuytular
Karanlığın son noktası beni vurur
Bazen şımarık bir sevgilidir uyku
Uzaktan el sallar, güler

Geceyarılarında
Her an daha büyüyen
Ve durmadan kanatan
Kanayan yalnızlıklar
Yitik türküler gibi
Derinlerde kaybolur

Can evim boş ve yalnızdır
Uykusuzluk burgulu bir sancı beynimde
Ve yalnızlık
Taze bir göğüste
Bir ince ağri gibi
Geceye kan tükürür

İçimdeki boşluğu
Boşlukla doldururum.
Kapısını kilitler
Kutsal sabırdan mühür

Bir gezegen kurmuşum
Yakan yalnızlıklardan.
Hüznümle doldurmuşum
Hüznümle dost olmuşum
Gündüzlerde buz kesip
Gecede kavrulmuşum

Bu hüzün mabedinde
Yatakla kırgın
Uykuyla dargın
Hüznümle var olmuşum

İçimde, yalnızlığa alışmamış isyanlar
Yaşanmamış buruk aşk gecelerim, hey!
Yaşanmamış gençlik demlerim, hey!
Hesabım sizinledir
Günahım sizinledir, hey!

Can evim boş ve yalnızdır
Uykusuzluk burgulu bir sancı beynimde
Ve yalnızlık
Taze bir göğüste
Bir ince ağrı gibi
Geceye kan tükürür

(4 Eylül 1999/Bolu)