Geçerken Şiiri - Ferhat Gören 3

Niye öyle bakıyorsun,
sanki beni değil,
bir yanılgıyı tartıyormuşsun gibi.

Sözlerim sustukça ağırlaşıyor,
bir aynayı kesiyor içeriden.
Sevgi mi bu?
Yoksa yalnızlığın kılığı mı değişti?

Birini sevince,
kendini mi unutuyorsun,
yoksa hatırlamamak için mi seviyorsun?

Benim gölgemle karşılaşsan,
belki beni değil, onu severdin.
O, hiç ağlamaz —
yalnızlığıyla gururludur.

Gül seni duymuyor,
toprak başka bir dil konuşuyor.
Kökleri sessiz bir günah gibi büyüyor.

Yaklaşırsan yanarsın,
ama bu yanış ateş değil —
bir zamanın küllerinden kalma.
Ben dağılırken havaya,
sen hâlâ “biz” diyorsun.

Bülbül bu defa ezgisiz doğdu,
kanadında eksik bir rüya.
Ben kendimi unutarak yaşadım,
her adımda bir parçam eksildi.

Ve şimdi,
aramızdaki sessizlik,
beni en çok anlayan oldu.