Gecenin Vâveylâsı Şiiri - Seyfettin Ertürk

Bir anne kucağıdır sığındığım geceler
Tenden canı çekmeyin, benden karanlıkları
Bilmem bana ne oldu, nedir bu bilmeceler?
Hiçbir şey görünmüyor, söndürün ışıkları.

Simsiyah dâmenine sığınıp gecelerin
Uzatırım utangaç elimi sînesine
Bir yorgan gibi örtüp üstünü hecelerin
Sükûtumu katarım o hüzünlü sesine

Islak avuçlarımın -nasıl su bir ağaca
Yürürse öyle- gece damarlarına yürür
Bu ölü şehirlerden alır beni mirâca
İçimden tüm gamları dışarıya süpürür.

Geceler vuslat olur gündüzler urgan gibi
Herkes gündüzü bekler, ben geceyi beklerim
Güneşler sıçrayınca beynime bir kan gibi
Koyu yalnızlığıma mor hüzünler eklerim

Sükutu bestelerken gecenin vaveylâsı
Sinelerde onulmaz acılar kol geziyor
Ve nazlanıp dururken Mecnunların Leylası
Gelecekten bir sayha zamânımı eziyor