Gecenin Unutturdukları Şiiri - Mehmet Patra

Anlamanı istemiyorken anlatmam neye yarar? Gözlerimi kapattığımda tüm o renkler ve cisimler derin bir karanlığın kucağında birbirlerine giriyorlar.

Nasıl tarif edeceğimi bilmiyorken hissettiklerim tesir eder mi ruhuna? Avuçlarımdan hiçlik dökülüyor ölesiye kalabalıkken bizleri ayıran sokaklar.

Gece düşüyor, gündüz düşüyor.

Denizi örtebildiğinde bu yağan kar, ellerimde yalnızca bir fotoğraf. Saatler yalnızca saatler; hiçbir şey hissetmiyorum. Gökyüzü mavi, şehir gri ve diğer tüm şeyler olması gerektiği gibi; senden bir parçayla sarmalanmışlar. Biliyorsun; yanakların patlar bu bembeyaz kurşunlarla.

Cennetten bir parça dolaştırabiliriz aramızda minik ayaklarla ve kollarımı mıncıklarken, merakla-hayretle bakarken yüzüme en az onun kadar şaşkınımdır. Mucize, nefes alan bir mucize ve tüm odalarda birbirlerinden habersiz insanlar.

Neye benzetirdim bilemiyorum. Ne ara bunca ölüm?

Bir lanettir filizleniyor. Ölsünler istiyorum gülümserken sen bazı sebeplerle. Acı çek istiyorum.