Gece zillerini çalmaya başlıyor gizleri aydınlatma çabasıyla.Davetkar, korku verecek kadar tahrik edici bir dans yapıyor benliğimle.Oysa zifir gecelerde kendimi güvenli hissederdim.Ürperiyorum tasalanıyorum yamalı benlerime dair.Arhavili İsmail’in kürekleri kırılınca kapandığı gibi kutsal emaneti üzerine, hemen kapandım kendime emanetim olan kutsal emanetimin üzerine.
Kimse görmesin diye benlerimi................
Pencereden baktım zifire, hala zifir ve dansı devam ediyor benlerimi yoldan çıkarmak için.Kendi üzerimde durmaktan da yoruldum zifirin geç saatlerine ek.Zifirin tek tanığı da benim tek sanığı da fakat bu böyle olmayacak gizlemek gerekli benlerimi, korumalı, sevmeli, kırdırılmamalı, suslarım sus tadında kalmalı dillenmemeli.Dillenirse sus olmaz sus olmazsa benim olmaz, benim olsa bile kırılır, incinir, örselenir suslarım.
En önemlisi suslarım, sevdaları doğuran ve kaygılarla kapıkomşu bir o kadar da benden olan sevdalısı olduğum adamakıllı.
Telaşla üstüm başımdaki, çantamdaki, ceplerimdeki benlerimi, suslarımı soyunup, toparlayıp Üsküdarlı Şöför Ahmet misali beni kurtaracak ve direnç verecek 3 numaralı kamyonun patlak dış lastiğinin içine dolduruyorum.Ben olarak kalacağım, benlerimle, serpilip büyüyeceğim, zengin olacağım 3 numaralı kamyonun içinde kalsam da çırılçıplak. Bir an düşünüyorum, aranıyorum başka bir çözümü umarsız..bulamıyorum. Bütün kendiliklerimi (benlerimi ve suslarımı) dış lastiğine doldurarak! ! 3 numaralı kamyonun, gecenin ayazında kendimi çırılçıplak bırakarak benlerimle ayazda içimi ısıtıyorum.
Kazım YAPICI – 14.10.2002
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta