Gecenin Solgun Harfleri

Rüzgârda savrulmuş bir yaprak gibi,
gözlerin dolanıyor göğün kırık aynasında,
bir gölün kalbine dökülüyor yıldızlar,
gecenin yorgun nefesiyle karışarak.
Bir fırtına dolusu aşkın ağzında,
kayboluyor bir zamanlar fısıldanan sözler.

Deniz dudaklarını sarıyor kıyıya vururken,
her dalga yeniden çağırıyor bizi,
mavi bir yas içinde çarpıyor kayalara.
Aşk dediğin, bir nehirde kaybolan iz,
bir yaz gecesi düşünde saklı kalmış,
kuru bir yaprak gibi solgun,
ama hâlâ umutla bekler gibi,
bir yerlerde yeniden filizlenmeyi.

Sana yazdığım her dizede sen varsın,
gizlice saklanmış her harf, bir gece yolcusu,
karanlığın kuytusunda, sessizce dokunur
solgun bir gülün tenine.
Bilir misin, sevgili, aşkın haritasında
yoktur kuzey ya da güney, sadece
senin o sonsuz yalnızlığına bakan yollar.

Toprak kokusu sarar ruhumuzu,
her yağmur damlası bir şiir mırıldanır,
gökyüzü bir gölge gibi üzerimize düşer,
ve biz, o eski şarkının içindeyiz hâlâ,
kaybolan melodilerin yankısında.
Gözlerin, bir mum alevi gibi titrer
bu karanlık şehrin harabe duvarlarında.

Sen ki bir martının kanadına yüklenmiş
bir çığlıksın, özgür ve tutsak aynı anda.
Bir şairin elinde yeşeren mavi bir çiçek,
ve hüzünlü bir zeytin dalı gibi
solgun düşlerin arasında büyürsün.
Yalnızlık, bir gecenin ürpertisi gibi
sararken yüreğimi, seni bulurum yine,
yıldızların soğuk parlaklığında.

Bu gece, bir bıçak gibi keskin,
sessizliğin içinde yankılanan
eski bir melodiyi arıyor ruhum,
dalgaların dövdüğü kayalıkların sessizliğinde,
senin gülüşün gibi kayıp,
ama bir o kadar da gerçek.

Seni sevmek, bir gölgeyi öpmek gibi,
bir sabahın sessizliğinde kaybolmuş bir söz,
ve o sözde buluruz yeniden
kendimizi, kaybolmuş yolların ortasında.
Kırık bir aynanın yansıttığı gibi
birbirimize bakarken,
yeniden hatırlarız,
her şeyin başladığı o anı.