Gecenin Sesi Şiiri - Özgür Arslan

Başıboş bir oyun başlar geceleri
Ruhlar huzursuz, ruhlar mutsuz,
Anlatır geçmişi.
Sen göremezsin anlamazsın oyunu
Boş boş bakarsın sahneye
Serseri bir hüzün çöker içine,
Nedenini bilemezsin.
Birden duyulmayan çığlıklarıyla seni ister gece
Gölgeler titrer ay ışığında
Koşasın gelir ağlayasın gelir sebepsiz.
Bir incir daha düşer yere
Birkaç gölge kenetlenir yukarda,
Rüzgar son bir kez sallar ağaçları titrersin,
Son kez hıçkırır kız çocuğu
Perde iner gece biter
Ruhları hapseden ışık
Ağır ağır aydınlatır yeri
Başlar yeniden yılların
Onulmaz terkedilmişliği
Taşlar fısıldıyordu hüzünlü türküsünü terkedilmişliğin
Tepelerden kopan rüzgar kuytularda dönerken
Bir parça daha ayrılıyordu geçmişten
Zaman durmaksızın yıpratıyordu gücünü
Oysa nice çocuklar doğmuştu burada
Nice gençler sevmişti birbirini
Ve nice ecdat vermişti son nefesini
Huzurla güvenle
Şimdi korumasız, yalnız,
Her yağmur her rüzgar kırbaç
Güneş tanıdık kızıllığıyla sararken ölü kenti
Kilise mistik bir gülümsemeyle gölgelenirken
Kertenkeleler yavaş yavaş dönerken evine
Harabeler bırakır hayaletlerin ipini
Gece çekince örtüsünü güneşin üstüne
Ayin başlar ağlar ağlar kayalar
Topraktan göğe bir buğu yükselir
Bir sis sarar tepeleri
Bir yıldız göz kırpar
Bir incir olmuştur düşer
Bir kız çocuğu hıçkırır geçmişten
Rüzgar uğuldar ölür
Acı bir tebessümle bakar yaşlı adam tepelere
Yüzünde kırışıklıklar kıpırdar
Dudakları titrer
Hatırlar.