Gecenin Serencâmı Şiiri - Yunus Çukurkaya

GECENİN SERENCÂMI

Bir hastane odası, en köşede, karanlık..
Yanda tabip odası, ecel üç beş adımlık

Koridor epey uzun, odalar dizi dizi
İçine bakmayagör, sarartır benzinizi

Her yatakta bir hasta, şöyle bir bakışla geç Kiminin beyni ölmüş, kimi kanser, kimi felç..

Bakışlar ifadesiz, gece gündüz uykusuz
Gözler ufukta saplı, öyle hissiz, duygusuz

Hakk'a şükür zaruri, düşmeden derde gama
Hayret etmek kalıyor, ibretlik serencâma

Öyle ki, her odada ayrı bir hikaye var
Her hikayede bir dert, her dertte bin pâye var

Köşedeki odada hasta bir kadın yatar
Ne çoluğu çocuğu ne de bir yakını var

Marazı beynindeymiş, çilesi hayli büyük
Yüzünden okunuyor, bu hayat kendine yük..

Belli ki hastalıktan nâçâr ve garip düşmüş
Bedeninde gam yüklü, öyle muzdarip düşmüş

Gözlerinde bin cefa, ölümü arar gibi
Boğazında düğümlü onca sözü var gibi

Bir kendimi düşündüm, bir de yaşlı kadını
Âr ettim söylemekten hekime muradımı

Seyrettim hayli zaman, sonda bidâyet gördüm
Ömür denilen şeyi, andan ibaret gördüm

Serumunun iğnesi sol koluna sarılmış
Elleri çok yıpranmış, çizgi çizgi kırılmış

Görmek için etraftaki tüm seslerin yüzünü
Zorluyordu, ancak açamadı gözünü

Bir iğne.. bir serum.. yeni bir hayat
Herkes öldü sandı, yaşıyor fakat..

Gece oldu, uyku indi şifahâne semtine
Sükûnet düşüverdi gecenin en dibine

Sabahın ışıkları selamladı herkesi
Çıkmadı bu kabilden son bir kişinin sesi

Geceden götürmüşler beklememiş sabahı
Duası kabul oldu hüzün getirdi âhı

Bir hastane odası, en köşede, karanlık..
Burada ölmek ya çok zor, ya da bir anlık...

Yunus Çukurkaya