gecenin uzun ve yumuşacık ipiyle
bir salıncak kurdum bahçemde
uzun boylu söğüt ağacına
sevgiyi sordum kızıla çalan yapraklara
uzun saçlı bir kız çocuğu pencerede
gülümsedi alnından kan sızan düşlerime
el salladı sonra ağladı gençliğine
veda ediyordum çocuk gülüşüme
çatıda bir kadın gölgesi sakince
yere sarktı dünyaya küsercesine
ağladı sanki gördüm gözyaşı süzüldü elime
daha hızlı sallanıp karıştım geceye
gece soğuk gece yalnızlık
kızıl yapraklarda yeşil çimenlerde
gece kimsesizlik caddelerde evlerde
kimsesizliğin içinde asılı kalan salıncak
gün doğunca kimse bilmeden yok olacak
Dost Kalem
Bir fener gölgesinden gözlerinin
gecelerime ay gibi doğuşunu seyrederken,
ne bir damla uyku girer gözlerime
gözlerinin zeytin siyahını beklerken,
ne başka bir ışık vurur yüzüme
ben bembeyaz seni düşlerken… (GayîBi)
Kayıt Tarihi : 29.8.2010 01:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yalnızlığını katık edip hepimize veda etmekten son anda kurtulan M...'ye...
selamlarımla
Bir fener gölgesinden gözlerinin gecelerime ay gibi doğuşunu seyrederken, ne bir damla uyku girer gözlerime gözlerinin zeytin siyahını beklerken, ne başka bir ışık vurur yüzüme ben bembeyaz seni düşlerken… (GayîBi)
TÜM YORUMLAR (12)