Gecenin Rengi Şiiri - Hakan Kesiciler

Sen de bakmıştın buradan kendi acılarına.
Sigaraya ilk bu köşede başladım.
Uzakta görünen ağaçlar büyüdü.
Kalbim yalnızlığıma kök saldı.
Yüzün vardı senden öte.
Kanatların vardı göğe uzanan.
Ne güzeldin sen boylu boyunca.
Bir gün gözlerime baktın,
İçim öldü benim.
Yok yere ağladım.
Sırtımı duvarlara yasladım,
Duvarlar çöktü.
Söylediklerim ve yazdıklarımı,
burada eksik bıraktın.
Sen de bakmıştın çünkü yalnızlığına.
Yanında olup olmayışlarına.
Sever görünüp ızdırap oluşlarına.
Kuytularıma biriken ince sızım,
Bir gün yanıma yanaştın ansızın,
içim öldü benim.
Gecenin renklerine bürünürdün.
Gecenin renkleri diyorum.
Gecenin rengi olur mu deme.
Rengarenktir tüm geceler.
Ayın rengidir senin tenin.
karanlığın rengidir saçların.
Gözlerin yıldızların rengidir.
Gecenin kendidir kalbin.
Nefesimi kesen anların,
Yaşamak kaygım.
Nefes alma kaygısı yalanlarım.
Sen de bakmıştın bu pencereden.
Aynı odadan, aynı köşeden.
Aynı merdivenlerde adımlamıştın.
Aynı güneşe çıkmıştık seninle.
Bir masaya oturduk aynıydı.
Bir çiçek kopardık aynı göğün altında.
Bir yağmur yağdı, gülüşlerimiz aynıydı.
Gelecek kaygımdın önceleri.
Söylediklerim ve yazdıklarımı,
burda eksik bıraktın.
Gelmeyeceğini bile bile,
Yok yere ağladım...