Gecenin Rahminde Zerre Kadardım

Kor ateşti kapısını çaldığım.
Bilmediğim şehrin soğuk duruşunda,
Üşüyen tohumlar gölgeye duruyordu.
Güneş her zamankinden daha bencil,
Aynalar yine yalan söylüyordu.
Gecenin rahminde zerre kadardım.

Büyüdüğüm ve büyüttüğüm ayrılıklardı.
Korkmuyordu ölüm cesaretimden.
Tenimde kalabalık akşamüstleri,
Dudaklarımda uygunsuz, uğursuz bir ıslık vardı.
Az ilerde yalnızlığım için için yanıyordu.
Gecenin rahminde zerre kadardım.

Öylesine gidiyordum ve öylesine yorgundum.
Rüzgar nefesimi sürüklüyordu ardından,
Pusudaydı öfkem silahım uyuyordu.
Oysa yıldızlara nasılda sımsıkı tutunmuştum.
Ağlıyordum, toprağın avucuna düşmeden önce
Gecenin rahminde zerre kadardım.