Gecenin leylasi Şiiri - Samira Samiranin ...

Adım, akşamla sabah arasına kurulan ince bir köprü;
bir ucunda yaralı sokaklar, öbür ucunda susmayan kalbim.
Toz, saçlarıma gök yazısı gibi sinerken,
ben taşlardan harf devşirdim,
her harfi bir çocuğun avucuna sakladım.

Evler içe kapanınca, pencerelerden usul usul göçtü gülüşler;
sireni ezberleyen kulaklarımda,
küçük bir serçe hâlâ tıkır tıkır kalp atıyor.
Yıkıntıların kıyısında bulduğum tek sağlam şey
bir ismin ilk hecesi ben
Onu büyütmek için,
geceyi omuzuma aldım, devrilmesin diye.

Bir gün, yolu kendimden başlattım;
korkuyu katlayıp cebe koydum,
umutla göğsüme tül diktim.
Sevdanın sesini rüzgârdan öğrendim:
ne bağırır ne susar
kalır.

Bir kadın kardeşim oldu sonra,
çatlağından çiçeklenen bir testi gibi.
Yaraları birbirine dayayınca anladık:
acı, paylaşıldıkça küçülür;
pay, omuzda değil, bakışta taşınır.
İkimiz bir ağız,
iki yürek,
tek cümle kurduk zamana:
“Bizden geriye gül yetişecek.”

Gölgeden geçerken,
kucağımda iki küçük gündüz büyüdü;
ninniler, harfleri kanat yapan gizli bir duadır.
Süt kokusuna karıştı tebeşir tozu,
defterler açıldı:
bir kız çocuğunun gözbebeğinde yer eden ülke
en büyük haritam oldu.

Şehre döndüğüm sabah,
rüzgâr, kapı eşiğine altın bir şerit serdi.
“Hoş geldin” dedi toprak,
“adını artık yüksekten söyle.”
Yüksekten değil;
içimden söyledim: Leyla
Adı gece olan bir kızdım;
ama bilirim,
gece sabaha yaklaştıkça çoğalır yıldız.
Ben de çoğaldım;
küllerden değil
küllerin üstünde filizlenen inattan.

Şimdi, kitaplara eğilen başlarımızda
bin parıltı yürür;
her parıltı bir cümlenin ilk kıvılcımı.
Bir kız “olurum” dediğinde,
şehir, kalbimin avlusunda ferah bir avluya dönüşür.
Ve ben, kapıları içerden açmayı öğrendim:
anahtar, adın kadar yakın;
kilit, korkun kadar uzakta.

Eğer sorarsanız ne kaldı diye benden:
göğsümde saklı bir salkım güneş,
avucumda okşanmış bir taşın sabrı,
gözlerimde yolunu arayanlara bırakılmış
ince, ışıklı bir iz.
Geceyi omuzlayan kız,
artık sabahın ebesi;
her yeni gün, ellerimde doğsun diye.