Gecenin Korkusu Şiiri - Leyla Özercan

Yitikliklerden örülmüş bir kolondu gece
İnsanları ucunda kuyularca derine indiren bir kolon.
Derinlerce,kuytularca derine indiren bir kolon.
Derinlerce,kuytularca yokluktaydı insanlık.
Yalnızlığın hazin ezgisiydi,gecenin dilinde söylediği.
Kimsesizliğin suskusuydu asırlarca dinlediği.
Nöbetlerce sessizlikti beklediği…
Geceydi; yıldızlarla söyleşen,dolunayla dertleşen.
Yitirmişliklerin karanlığı,ürküntülerin başlangıcı
Korkuların son durağı,son senfonisi.
Gecenin diliydi korku,korkuca konuşuyordu gece..
Korkular,yalnızlıklar derinlerde buluşuyordu insanla.
Gecenin derinliklerinde,kuyularca karanlıklarda birleşiyordu.
Yalnızdı gece,kimsesizdi!
Ürkek bir çocuk örneği,korkuyordu gece
Yitiklikten,sessizlikten,karanlıktan değildi korkusu:
İnsanlardan,sabahlardan,tuzaklardan korkuyordu:
gecelemekten değil!
Aydınlanan yarınlardandı korkusu! ...

(Diyarbakır)