Gecenin karanlığı aslında yüreğimi aydınlatıyor,
Bu zifiri karanlık;
Ömrümün en güzel anı oluveriyor.
Gündüzleri sevmiyorum.
Kabul etmeliyim!
Bir Necip Fazıl edasıyla yaklaşıyorum gecelere.
Ve aniden bir hiç oluveriyorum;
Makamların üzerinde;
Şahıslardan soyutlanmış;
Bir;
HİÇ...
Kısacası ömrümün en duygulu anlarını geceleri yaşıyorum.
Ve;
Güneşin ilk mahmurluğunda aniden kayboluyorum...
Kayıt Tarihi : 3.8.2013 18:54:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!