Gecenin Karanlığı Şiiri - Yasemin Güven

Bir selamla başlayan bir elvedayla bitirdim
Öyle derin yerdeydi ki yerin bir sarsıntıda yerle bir oldu..
Şimdi toz duman virane bir halde yoksun
Ben sevmiş sevilmek istemişdim çıkarsızca

Bilmedim beni bu kadar yorup kırıcanı incilticeni
Bilmedim mefaat uğruna yaşarken öldürüceni
Biliyormuşum sen bana en byk ders oldun
Kimseyi sevmemeyi değer vermemeyi öğrettin

Hayat derslerden ibaretmiş öğrendikçe öğreniyormuşsun
Neden bu kadar canımı yaktın perişan ettin kalbimi
Neden gündüzümü geceye beni karanlığa hapsettin
Ben hesabımı mahşere bıraktım senle savaşım bitti

Öfkem kendime sana çok değer verip sevdi diye
Seni hayatının en önemli parçası yaptı diye
Senin sahte yüzüne yalan sözlerine kandı diye
Şimdi sen en büyük pişmanlığım oldun hayatımda

Annem bir söz söylerdi bana ben dinlemedim
Sevme kızım güvenme kimseye izin verme seni kırmalarına
Seni ağlatırlar üzerler uykusuz gecelere mahkum olursun demişti
Şimdi annemin ne kadar haklı olduğunu gördüm

Bak anne dediğin çıktı ağlattılar üzdüler yıktılar
Uykusuz gecelere mahkum ettiler beni benden aldılar
Tut ellerimden anne tut bir dalım kalmadı şu hayatta
Yanlızlığım bir tokat gibi yüzüme çarpıyor her gece