Gecenin Karanlığı Şiiri - Yalnız Yolcu

Yapraklar savruluyor, rüzgarın ıslığıyla...
Yükseliyor korku denizi, bilinmeyenle boğmaya...
Ne zaman sabah olacak, ne zaman bitecek bu işkence...
Kaplıyor gecenin karanlığı, zihnimin her bir çeperine...

İçimde bir isyan kopuyor, inancın ince çizgisi...
An içinde bir o taraftasın bir bu tarafta,
Bir ışık istiyor insan, bir umut; ancak ne fayda...
Boğuluyorum, gücüm tükeniyor, gecenin soğuk karanlığında...

Olmazlar olmaya başladığında,
Gitme vakti geldiğini geç anlıyor insan,
Ancak o hiç gitmiyor, hep tam karşında,
Tüm çıplaklığıyla hatırlatıyor benliğini gecenin soğuk karanlığında

Tüm umudunun tükendiğini, hayatının bittiğini hissettiğin anda,
Güneşin o aydınlık huzmesi kaplar göz bebeklerini
Bitmiştir, çekilen çekilmiş. Acılar sona ermiştir.
Ancak unutulmayacaktır o gecenin son karanlığı...