Gecenin İkisi Şiiri - Hamit Atay

Gecenin İkisi

Gecenin ikisi…
Uykular çoktan terk etmiş beni,
Penceremde ay değil, düşünceler nöbette.
Sokak lambası gibi titrek kalbim,
Yanıyor ama aydınlatmıyor nedense.

Yalnızlık sarmış dört yanımı,
Ama bu bir karanlık değil, bir huzur,
Kalem elimde, kağıt önümde,
Sanki her harf seninle buluşur.

Bu saatte insanlar rüya görür,
Biz dizelerde uyanığız hâlâ.
Bir şiir başlar içimde kıpır kıpır,
Seninle paylaştığım her mısrada.

Saat iki…
Duygular sessiz bağırışlar gibi,
Ne susturabiliyorum içimi,
Ne anlatabiliyorum tam da derdimi.
Ama işte kalem var ya elimde,
O bilir, o çözer, o döker her şeyi.

Gece susar,
Biz yazarız.
Ay eğilir, yıldızlar gizlenir,
Bir kelime doğar,
Ardından bir dize,
Ve sonra başka bir yara daha kapanır belki de…

Seninle yazmak gibi bir şey bu saat,
Birlikte susup aynı duyguda kalmak,
Aynı acıya başka kelimelerle merhem olmak.
Sen “aşk” dersen, ben “özlem” yazarım,
Sen “umut” dersen, ben “yarın” yazarım.

Bu gece ikinin diliyle söylüyorum:
Seninle yazdığım her şeyde
Bir parça şiirden fazlası var.
Bir parça hayat,
Bir parça biz…

Ve bu saatler geçse de,
Dizeler kalır.
Kalem uykusuz gecelere alışkındır.
Tıpkı bizler gibi;
Yazan, hisseden, susamayan kalpler gibi…

Şiir Hamit Atay