Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
yine enfes imgelerle süslü mütkiş dizeler,içim titriyerek okumak ve önünüzde saygıyla eğilip sizi kutlamaktan başka ne yapabilirim ki ?
müthişşşşş ti...
yüreğimin avlusunda
ölü bir şehir saklı
üstüne gece örtülü
gölgeler nöbette başucunda...
Gözlerimin önüne,yıllar önce askerliğim sırasında evci çıktıp geç kaldığım bir hafta sonu dönüşümde, Karaca Ahmet mezarlığının tam ortasından Üsküdar'a kestirme çıkan bir yol vardı.Gecenin 03'ü Samandıra'ya sabah iştimasına yetişebilmek için kestirme diye, Göztepe sapağında otobüsten inip o yolu tercih etmiştim..İşte o gece, her birisi birer ölü şehir olan mezarların başlarında gezinen gölgeleri görmüştüm. Şiiri okurken o gecenin sessizliğini yüreğimde hissedip, nedense,gözlerimin önünde canlanıverdi birden bire..!
sessizlik dalaşıyor yalnızlığıma
dilimde serseri kelimeler
savuruyorum uluorta
kaldırımlar kadar küfürbazım...// Değerli şaire yine eline aldığı siyahlara bandırılmış fırçasıyla şiirin herbir köşesine karamsarlığı en koyu hali ve tüm gerçekciliğiyle adeta resmetmiş..Okuyupta iç geçirmemek,hüzünlenmemek elde değil ne yazıkki.. Konusu,hüznü ve etkileyici duygu yoğunluğuyla takdire şayan bu güzel şiiri ve değerli kadim dost,değerli şaire Canan hanımı canı gönülden kutluyor,selam,sevgi ve saygılarımı iletiyorum..
bazı anlar var ki dost tek bir işaret bekliyor anımsanmak için... kimi zaman bir ses kimi zaman bir sözcük hatta bir renk... bu kez şiirim anımsatmış ise o mezar sessizliğini..
geçmişe her ne sebeple olursa olsun yolculuk yapmak beni hep garip bir şekilde hüzünlü/mutlu kılar...
umarım siz değerli dostumuda mutlu kılmıştır..
Sonsuz teşekkür ederim bu harika değerlendirmenize ve dost sesinize...
saygımla selamlar...
Duygu yüklü, etkileyici harika bir çalışma olmuş, sizi yürekten kutluyorum, kaleminiz var olsun Canan hanım, saygılar.
Sessizliği, yalnızlığı kafa kalabalığı bozar. Ya da kalabalık içinde yine yüreğin konuşmasıyla yok olursunuz. Çözümü zor olsa da! Kutlarım Mine hanım, yine çok güzel şiirdi. Sevgiler...
Bu akşam
Ya, sarhoşlar naralarını
Erken tamamlamış
Ya da
Agop Efendi, meyhaneyi hiç açmamış
Caddeler;
Kedilere, köpeklere
Bana da
İkinci paketten tek sigara
Ve...bir de
Sensizlik kalmış
Bana sensizlik kalmış…
Naçizane '' Sensizlik Kalmış'' adlı şiirimden mısralarımla duygu seliniz de damla olmak istedim sevgili Canan Hanım.
Aslında geceler; şiirlerle, gündüzlerden de kalabalıktırlar.
Kutluyorum, mükemmel di
Harikasınız efendim. tebriklerimle listemde
An olur işte böyle sükut bile çıldırır, işitecek kulak duyacak yürek bulamazsın, şiirler döner durur zihinde sustur susturabilirsen...
Anlamlı ve güzel bir iç dökümüydü şiir can-ı gönülden kutluyorum sevgiler....
Çok Güzeldi..
Şiirleşen duygu seli yürek sesinizi tebrik ediyorum sevgili Canan hanım.
Yaşama sevinciniz daim olsun dileklerimle..
Saygı ile..
Duygu yüklü şiirinizi
Beğeniyle okudum....
şiir bir şarkı düşürdü dudaklarıma.
bir gece vaktiydi
Aşk tuttu elimden beni
sevdadandır dedi annem aldırma..
güzeldi şiir.kutluyorum Sayın AKPINAR.
Bu şiir ile ilgili 23 tane yorum bulunmakta