Gecenin hüznü Şiiri - Ferhat Karabak

Gecenin hüznü çöktü yine
kulağımda dans eden şiirler,
Güneşin karanlığı katletmesine az kaldı,

kirpiklerim ıslak
gözkapaklarım ağır,

... ve yine kaşıyorum saçlarımı,
yine tırnaklarımı kemiriyorum,
aynı şarkıyı çalıyorum kendime hep
Peki neden?
bilmiyorum her neyse işte..

.. kesti yüzümü ayaz,
...gözlerim nemli
uyuştu parmak uçlarım..
gaipten duyduğumuz sesler,
fazlasıyla anormaliz..
veyahutta ben anormalim..

usulca..
kapıyı açtım, rüzgar girmeli,
fazlasıyla asabiyim,
Telaşla açtım gömlek düğmelerimi,
fazlasıyla garip..

o' içeri girdi,
Gıcırdayan parkenin üstünde ağır adımlarla..
sadece susmuştu, başı önde..
Odadaki boğuk havayı hatırlıyorum,
sanki o an saat de onla beraber durdu mu ne
katlet artık geceyi ey zifri yok eden,

Benim karanlığım hep buralarda,
Peki senin karanlığın?
Kaybolmaya hazırım!
evet, en derininde boğulmaya razıyım!
peki ya sen...