*Gecenin Hükmüne Girmiş Kent'e Dair*

saatin tiktakları
gelecek zamanlara ve geçmişin ölü yüzlerine
selam çakıyordu durmadan..
soluksuzluğun içinde soluklanan
yürek atımları da eşlik ediyordu ya,
terslik vardı yine de bu işte.

dışarda,
pencerenin dışında
sessizliği ile koca bir kent bağırıyordu,
ağlıyor muydu ne?
gecenin karanlığı ile savaşıyordu sokak lambaları,
yıldızlar bulutların ardında pusuya yatmış,
bu küskün,
bu ağlak,
bu çaresiz kente dair
fısıldaşıyordu.
aydınlanması ne zor
onca kirin pasın içinde
bir de gecenin hükmüne girmişse....

pencerenin gerisinde bir insan,
insan olmanın onuruyla ağlıyordu.
tıkamaya çalışıp kulaklarını
ama illa ki duymaya çabalı
kentin bağıran sessizliğini...
görüp de görmezlenemiyordu savaşı,
çaresizliği
ve vurdumduymazlığını yıldızların...
üstelik korkaklığa siper olmuş bulutların
sırıtkan griliğine de dayanamıyordu....
sindirmek kolay değildi
pencerenin gerisinde durmayı,
zorunlu ama güvensiz yaşamayı...

güneşi görmeyeli ne kadar zaman geçmişti,
hatırlaması güç...
tarih sayfalarında,
aralara serpişmiş güneş parçacıkları ile avunmak,
içini acıtıyordu.
özlediği çok şey yitmişti bu kentte...
başını okşamaya bile korkuyordu,
karanlığın içinde
gözbebekleri nefretle parlayan
insan yavrularını.

umut yoksa cesaret,
cesaret yoksa güneş,
güneş yoksa aydınlık,
aydınlık yoksa
sevgi de olmuyordu...