Gecenin Güneşi Şiiri - İbrahim Akça 3

Soğuk bir gece vaktiydi
Kahvemi almışım camın önünde yolu izliyorum
Öylece dalmışım
Nefesimin oluşturduğu buğuyla cama bir şeyler çiziyorum
Sokak kapkaranlık ve de sessizlik hakim havaya
Kalkıp evin ışığını söndürüyorum
Ve birden sokağın karanlığına ben de katılıyorum
Öylece geceyi izlemeye başladım
Tam o sırada sokağın başında bir kadın beliriyordu.
Anlamsız bir şekilde tüm dikkatimi ona veriyorum
Sebebini sorarsan bilmem,bilmiyorum
Küçük küçük adımlarlar ilerliyordu
Resmi iş elbiseli ve de evrak çantalı
Galiba ya bir iş kadını ya da avukat olmalı
Öyle bir havası vardı
Kıvırcık saçları omuzlarına kadardı
Birden karanlıkta kayboluverdi
Telaşla gözlerim onu aramaya başladı
Kısa bir süre sonra karşı evin ışığı yandı
Sanki sokak aydınlandı
Bu aydınlık sadece birkaç dakika sürdü
Ortalık tekrar karanlığa büründü
Şimdi aklımda bir soru
O ev o kadının evi miydi?
Ertesi gün yine aynı saatte bekledim camın önünde
Karşı evin balkonlu odasının ışığı yandı
Balkonun kapısı açıldı
Ve işte o kadın
Saçlarından tanıdım
Kıvırcık saçlarından
Omuzlarına kadar uzanan
Sigarasını yaktı
Öylece daldı
Bakakaldı
Uzun bir süre öyle bekledi
Derinden bir iç çekti
Duvara yasladı başını ve gökyüzüne baktı
Dolunay vardı ayın on dördü gibi parlaktı
O dolunayı izliyordu
Sanki dolunayda onu bekliyordu
Ben ise onu izliyordum bırakmıştım dolunayı
Üstümde anlam veremediğim bir his
Şair olsaydı hangi şiirler yazardı onu
Ressam olsa nasıl resmederdi ki
Anlatabilmek ne mümkün kelimeler afaki
Ah gecemi aydınlatan balkondaki kadın
Bundan sonra bende gecenin güneşidir adın