Gecenin Güneşi Şiiri - Sadık Toraman

Gecenin güneşi batarken,
Tespihimin ucundan
Yorgun sabahlar dökülüyordu.
Uzaklardan bir selam,
Adam gibi bir ayrılığa davetti.
Kaç bin yıldız ağlamıştı bu kış gecesinde...
Baykuş çığlığında alacakaranlık çökerdi.
Dudakları okşuyordu dağ rüzgârı.
Bir bilinmez öykü gibi...
Doldum ve taştım anılardan.
Yoktu kimse gecenin güneşinde.
Gözlere emanet bir ev vardı çok uzaklarda.
Ağlarken, gülerken yalanın hiçbir değeri yoktu.
Gecenin güneşi batarken...
Tespihimin ucundan
Yorgun sabahlar dökülüyordu.