Gecenin Gözyaşları Çocuktur Anne

gecenin saçları siyahtır -gözlerinden de
dalgalanırken varlığında umudum
sensizlik avucumda serpilir
boy atar bakışların orman olur
sana dair bir pişmanlık
ölüme dair bir yalnızlık
her gece koynumda,
bitimsiz bir roman olur

ben buralı değilim -bilir misin?
notalarda ruhum darmadağın
en derin uçurumlar zirvelerimde
uykularda değil rüyalarım öyle bilinmez
rüyalarım var rüyalarım,
rüyalarım gözlerinde
bir yaş olur da rüyalarım,
silinmez bakışlarından, hiç silinmez...

bu dünya ne kadar da küçükmüş, be hey
ne kadar da büyükmüş bu ayrılıklar, eyvâh
ne kadar da azmış bu ömür -bilemedim!
sen gündüzü takıp boynuna salınırken
gecenin bir vaktinde bir çocuk
ölümü boynuna şen şakrak takıyor

gecenin gözyaşları çocuktur - ah annem ah
bir duaya tutunan korkuların en temizi
al yanaklarında pınarlar çağlayan sabahlara
bir dava neşidesi ılgıt ılgıt
bir umut çağlayanıdır ruhları ötelere
bir medeniyet tohumu minik bedenleri
orada çocuklar boylarından çok büyümüyor
çocuklar ki orada bedenleri bombadan
yıkıntılar arasında toz toprak uykuları
hayır anne hayır- orada çocuklar ölmüyor
can çekişirken orada insanlığım
çocuk bu anne çocuk,
ölmelerle oynuyor...