Gecenin Çocukları Şiiri - İmren Çelik

Saçlarım rüzgarın sesiyle sarulurken güneşin batışını bekliyorum
Gölgeler beni kovalarcasına uzanırken arkamdan
İzliyorum dolunayın doğuşunu
Gecenin çocukları başlıyor ezgilerini sislerde yankılamaya
Gözlerim soğuk rüzgara direnirken
Ruhum üşüyor sonsuz boşluklarda
Bulutlarla süslenirken ay ışıkları,
Güneşin alaca parıltısı yansıyor yüzüme...
Buruk bir tebessümün acı şarabıyla paylaşıyorum unutulmuş bir huzuru! !
Kan kırmızı bir yansımanın büyüsünde bulup bulup yitiriyorum kendimi....

Gülüyorum! !

Bir yudum daha sarhoş oluyorum şarabımdan!
Ölümü tadarken geçmişten,
Hissediyorum yaşam denilen sıcaklığı ruhumda,
Bir rüzgarın esip geçmesi kadar kısa...
Aşk ruhumu yaşamın lanetinden kurtaran
Ve
Tanrının lanetiyle kutsayan,
O adam değil miydi tanrının benden aldığı?
Asil bir ruhun vazgeçilmez aşkına içiyorum bir gece daha! !
Ta ki yüzleşene dek tanrı ile kıyamette.......