Gecenin Burkasi Şiiri - Fazil Hüsnü Çakı ...

Simdi sular durulur,gölgeler iner.
Sözler unutulur,
Tas yerinden düser.
Gün kararir hersey biter.
Toplu sözler söylenir,
Sivri uclu bicaklar bilenir.
Gidilir dönülmez yollara.
Insan alisir yabana
Kendi sicagi gibi.
Karanlik söyler herseyi duyabilene:
Bilmek bazan,
Bildigini gizlemek, ötelemektir.
Ötelerken berilerken,
Kendi sinirlari icinde kücülürken.
Bazan ay gibidir dolu, dolu.
Bazanda karanlikta kayip bosluk.
Büyür insan
Kücülür icinde koca koca daglar, denizler.
Kisalir upuzun yollar giderken dönerken.
En cokta bir yokusu inerken.
Yinede sever insan hayati
Bir baba kizini sever gibi.
Bilir bir gün onu birakip gidecegini.
Niye niye insan bulamaz,
Hep biraktigi yerde?
Neden baslamaz hep yeniden,
Bittigi yerden?
Ama neden neden?
Yürek hep acir hep ayni yerden?
Kadin söyleyecegi sözleri unutur
Kisalirken yollar.
Erkegin ayagi tökezler, zaman vurulur.
Vurulurda düsmez.
Taman ömrün yüregidir, durdugu yerde biter.
Kadin susar;
Söyledigini sandigiyla sustuklarini örter.
Yol azaldikca
Erkek dur ömründe kosar adim yürür.
Ansizin safak vurur vurur soluk soluga
Bir cigerin yüregi gibi
Göz bebeklerinin ortasina ortasina.
Oysa söyleyecek sözlerin vardi daha
Gecenin burkasi kalkar gün iner.
Hersey rengini bulur.