Gecenin Ay Çisentileri Şiiri - Ayşe Uçar

sızının inceldiği yerden doğruluyorum
takatı kalmadı ömrün dilim dilim soyulmalardan
günler erirken günbegün kaydı silinir hatıraların
geçmişten

hatırlamam
belki de hiçbir şeyi
öylesine yaşarım ayları yılları
tesellisi kıt zamanların oyuncağı olurum belki
yönünü şaşırmış bir rüzgârın acziyetine döner
dik duruşlarım

gecenin ay çisentileri sağanak sağanak

yoktur belki de
hiçbir ışığın mananın değeri
ey! yüreğime yumruk gibi inen sessizlik
hırçınlığının kudretini azametinin ağırlığını
çeksen keyfi yok günlerin
divaneliğinden

belki soluklanırım
az da olsa kıyım günlerinin kış aralığında
el yordamıyla yürüyen zorlama hevesleri ötelerim
kabullenirim aynanın öteki yüzünden akan hiçliğin
göç mevsimlerini

gecenin yıldız çisentileri sağanak sağanak

kendi kabuğumda
var olmayı bir olmayı öğrenirim
kefenin beyaz örtüsü çekilene kadar üstüme
üzülmem yokluğa varlığa toprak ana
saklar beni içinde

bilirim
onun bereketli ellerinden eksilen her şey
yeniden çoğalır gün tohumlarında açan güneşlere
ne canlar ne ruhlar asırladır ses verir derinlerden
sağır ruhlara

gecenin ay çisentileri sağanak sağanak

kimse bilmez anlamaz yaşarken
bastığı el kadar toprağın nice hikmetini bereketli ederini
öylece basıp basıp gelip geçerler üstünden / üstümüzden

...............

1011202410:36