Gecemi Al Şiiri - Ahmet Arslan

Gecemi al,
Karanlık suya batırdığın avuçlarından,
Tutunmak yaraşır ay düşerken gözlerine…
Sevdamla zamanı kıyaslamak gibi,
Vicdanın akılla düştüğü kavgada beni bul;
Hasret, korkuya dönüştüğü vakit acıdan çalıyor…
Zulmünde alkışlarını yükselten kayıtsız duygular serpilmiş yeryüzüne,
Bir gelsen, gözyaşı denizinde kıyıya vurmuş bir yüreği,
Can verirken bulacaksın…
En uzağında ikimiz, vuslat seremonisinde kim bilir,
Dünyanın en duyulmaz notasında, bir türkü dudağında,
Kaç kere dokunduk, etimize…
Milyon çocukları olan karanlık bir şehri tanıdık,
Her günün saklambacında gözleri kapalı güneşi ortamıza aldığımızda…
...
Gecemi al,
Kaldığında, yabancı bir sokak ortasında,
Bir ıslık ötede, sürgün bir uykuda çakmak tutarak…
Yalnızlığın çatırdayan duvarları yıkılmadan üstüme,
Bir taşı bağrımın boşluğuna koy,
Sıcak bir nefesle yayılarak içime…
Gülüşlerinde saklanmış nihayeti ver,
Ağlayış eşiğinde debelenmiş boğazım düğüm düğüm,
Yürek yankısında gözyaşı,
Sürgün bir ayazda dayandı şakağıma…