Gecem Şiiri - Ali Kemal 3

bizim için bu kuşkulu gece
bulutsuz, günsüz, güneşsiz
tüm tamlamaları eksiklikten gelen
estetize olmuş bir yalnızlık
bütün seslerin sessizlikte duyulması gibi
varlığım, hiçlikte görünür kılınıyor
en güzel görünen şeylerin
gözlerimiz kapalıyken gerçekleşmesi gibi
yavaş yavaş gelen bu sessizlik
kendini vahiy ediyor

öyleyse kim başladı önce
ilk taşı atan kimdi
toprak ne zaman
aldı tohumu kendisine
ve kendiliğinden vuku bularak
ne zaman filizlendi yaşam
insana ait olmalı
doğduğu yere yabancılaşmak
İlk kim kayboldu
kendisinde kalabalık içinde
ve kim yalnızlıkta
yıldızlara isimler verdi
İlk üzüm ne zaman ezildi
sarhoşluk çekirdeğini açan
ve onu kendi tözü ile sulayarak
büyüten tanrısallık
ne zaman kendi
tanrısını yaratma ihtiyacı duydu
belki bir karınca
belki de bir samanyolu
ilk kim farketti kendisinde geceyi
ve kendiliğinden örülen gün
ufkunu hangi eylemde yarattı

şimdi hangi yolculuk kendime varabilir
hangi öteki anlamlandırabilir beni
tüm kıtaların avaresi benim
buyruksuz dolaşmaktayım gecemde
çünkü bir başkasının hikayesini yaşıyoruz
bir başkasının silahı omuzlarımızda olan
mirasımız budur bizden öncekilerden
bizden sonrakilere kalacak olan düşürülme bu
ateşi çalmak yetmiyor varoluşu anlamaya
mumdan kanatlar takmakta beyhude
belki bir karınca
belki de bir samanyolu
göründüğü üzere
göründüğü gibi değil hiç birşey gecemde

benliğimiz bu tahammül
hükmü altında ezilirken
tekrar ve tekrar
doğmayı bekliyoruz
evrenin bütün rahimlerinden
belki bir karınca
belki de bir samanyolu
içerden veya dışardan
nadasa bırakılmanın coşkusu
bir öncekiler tarafından
hor görülmekte
gösteri olarak yaşamak
böyle olmalı
belki bir karınca
belki de bir samanyolu
ben bütün kendiliklerim ile
gerçekleşmekteyim gecemde